Θυμάμαι τώρα
οι θύμησες πλημμύρες που με πνίγουν,
άνεμος, σκοτεινιά.
Τα λόγια ανθούς τα μάδησες
μα τώρα αυτά μου ανοίγουν
κακές πληγές βαθιά.
Ούτε σκιά, ούτε όνειρο
έτσι που να διαβαίνει γοργά προς το χαμό
καπνός η αγάπη. Σύννεφο,
τα λόγια σου, μου ραίνει σταγόνες τον καημό.
Τώρα σαπίζουν μέσα μου
πρώιμες οι πληγές μου
η θύμηση ασπασμός
προδοτικός, να μου γελούν
κρυφά κάποιες στιγμές μου
ν' αυξαίνει ο απελπισμός.
οι θύμησες πλημμύρες που με πνίγουν,
άνεμος, σκοτεινιά.
Τα λόγια ανθούς τα μάδησες
μα τώρα αυτά μου ανοίγουν
κακές πληγές βαθιά.
Ούτε σκιά, ούτε όνειρο
έτσι που να διαβαίνει γοργά προς το χαμό
καπνός η αγάπη. Σύννεφο,
τα λόγια σου, μου ραίνει σταγόνες τον καημό.
Τώρα σαπίζουν μέσα μου
πρώιμες οι πληγές μου
η θύμηση ασπασμός
προδοτικός, να μου γελούν
κρυφά κάποιες στιγμές μου
ν' αυξαίνει ο απελπισμός.
Μαρία Πολυδούρη
Μεσημεριανή μελαγχολία οι στίχοι του να βαθαίνουν τις πληγές και τον καημό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο όμορφη επιλογή Ανδρέα
Μια ζωή μελαγχολία,
Διαγραφήμε λίγες σταγόνες ευτυχίας που και που...
...
πάντως σε αυτό το ποίημα,
διακρίνεται πιστεύω
η επιρροή που της άσκησε ο Καρυωτάκης,
όχι βέβαια στον έρωτα,
αλλά στον στίχο...
Ούτε σκιά, ούτε όνειρο...
ΑπάντησηΔιαγραφή...ν' αυξαίνει ο απελπισμός.
Διαγραφή