Δημοτικό Διαμέρισμα Κεραμιδίου (Ν. Τρικάλων) ''ο τόπος καταγωγής μου - ξύλινος ιππότης''
Δημιουργήθηκε το 1850-1870 από τους κατοίκους του άλλοτε συνοικισμού "Δουβλατάνι" Καρδίτσας.
Το Δουβλατάνι αποτελεί χειμαδιό λιβάδι των κτηνοτρόφων. Έγινε κοινότητα το 1912. Το όνομα το πήρε γιατί στην περιοχή έφτιαχναν κεραμίδια.
Οι κάτοικοι τιμούν με λαμπρό πανηγύρι τη μνήμη του Αγίου Χαραλάμπου, που είναι και ο προστάτης τους.
Κύριες ασχολίες των κατοίκων είναι η γεωργία και η κτηνοτροφία.
Αξιοθέατα
Μεγάλο γεφύρι του Κεραμιδίου (γνωστό στην περιοχή ως Παλιογέφυρο)
Βρίσκεται στην έξοδο του χωριού προς το νότο. Γεφυρώνει τον ποταμό Ενιπέα και εξυπηρετούσε τη συγκοινωνία με την Καρδίτσα και τη Λάρισα. Σήμερα δεν χρησιμοποιείται. Δεν είναι γνωστό πότε κατασκευάστηκε, αλλά πιθανολογείται μεταξύ 13ου και 16ου αιώνα.
Αρχικά είχε 4 τόξα, αλλά σήμερα απέμειναν 3, μετά την ανατίναξή του αριστερού τόξου που ήταν το μεγαλύτερο, από τους Γερμανούς το 1941.
Τα τόξα είναι ημικυκλικά με δύο ανακουφιστικά ανοίγματα στα βάθρα. Το δεξιό βάθρο στηρίζεται σε βράχο ενώ τα άλλα θεμελιώθηκαν στο χώμα. Το μεγαλύτερο τόξο είναι το μεσαίο, με άνοιγμα 8,6 μ. και ύψος 6,2 μ. Τα άλλα δύο έχουν άνοιγμα 7,2 μ. και ύψος 5,9 μ. Το συνολικό μήκος του είναι 40 μ.
Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε ασβεστόλιθος από τους γειτονικούς λόφους.
Γεφύρι του Αλή-Εφένδη
Βρίσκεται πριν από το χωριό όπως ερχόμαστε από την Φαρκαδόνα δεξιά της τσιμεντένιας γέφυρας, στη θέση «Βαζούρια».
Γεφυρώνει παραπόταμο του Πηνειού, δίπλα από τον ποταμό Ενιπέα. Εξυπηρετούσε τη συγκοινωνία των χωριών της Καρδίτσας με τη Φαρκαδόνα και τη Λάρισα. Σήμερα δεν χρησιμοποιείται.
Χτίστηκε στην εποχή της τουρκοκρατίας, σε άγνωστη χρονολογία.
Είναι το μοναδικό πεντάτοξο γεφύρι που σώζεται ολόκληρο, στον νομό Τρικάλων. Τα τόξα του ημικυκλικά και έχουν όλα άνοιγμα 4 μ. και ύψος 2 μ. Το συνολικό μήκος του γεφυριού είναι 32 μ. Το κατάστρωμα του είναι καλυμμένο με χώμα και αγριόχορτα.
Κατασκευάστηκε με λευκό ασβεστόλιθο της περιοχής.
Φωτογραφίες του μεγάλου γεφυριού (Παλιογέφυρο):
© copyright, ανδρέας λισσόβας
*Πηγές: Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Δήμου Τρικάλων – Εθνικό Θεματικό Δίκτυο Π.Ε. «Τα πετρογέφυρα της Ελλάδας»
ΤΕΔΚ Νομού Τρικάλων
ΕΡΕΥΝΑ Του Αποστόλη Ζώη, http://fatsimaremag.blogspot.com
www.panoramio.com (Γιώργος Ροδινός)
www.flickr.com (kzappaster)
www.panoramio.com (Γιώργος Ροδινός)
www.flickr.com (kzappaster)
Το γεφύρι (Το Παλιογέφυρο)
Σ’ αυτό το γκρεμισμένο γεφύρι,
στο γεφύρι που εγώ έχτισα…, έτσι…,
έτσι όπως είναι τώρα…
γκρεμισμένο…
Μια άκρη μονάχα έχει…
η άλλη χάθηκε…
Δεν χτίστηκε καν δηλαδή…
Δεν την έχτισα καν την άλλη άκρη του γεφυριού,
αφήνοντάς με έτσι σ’ αυτήν την πλευρά, ανήμπορο,
να στέκομαι τώρα το βράδυ και να κοιτώ την
όψη που ‘χει στο σκοτάδι…
Όψη τρομαχτική κι ήρεμη…
…δυνατή κι αδύνατη…
…απαίσια κι όμορφη…
Τ’ αγαπώ αυτό το γεφύρι όμως…
Είναι δικό μου αυτό το γεφύρι, ο δρόμος μου, η ζωή μου…
…
Μόνο πίσω μπορώ να γυρίσω… ίσως…
…μα και μπροστά, αρκεί να το θέλω…
θα είναι σίγουρα δύσκολο να περάσω απέναντι του αλλά
θα αξίζει τον κόπο…
Ναι, γι αυτό είμαι σίγουρος…
Θα αξίζει τον κόπο…
…
Έχω το ολόγιομο φεγγάρι συντροφιά μου και μου δίνει φως,
υπεραρκετό, για ‘μένα να μην φοβάμαι τώρα…
Μια απόφαση είναι τελικά…, να τολμήσω και να περπατήσω
ως την άλλη άκρη του…
Και τότε…
ότι θέλει ας συμβεί…
© copyright, ανδρέας λισσόβας
Το παλιογέφυρο - Στράτος Διονυσίου
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΠΕΤΡΙΝΩΝ ΓΕΦΥΡΙΩΝ
Στην προβιομηχανική Ελλάδα, το κύριο δομικό υλικό ήταν η πέτρα και ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα που απασχολούσαν τους κατοίκους περισσότερο της ηπειρωτικής και λιγότερο της νησιωτικής υπαίθρου ήταν η ασφαλής διέλευση των οδοιπόρων και των μεταφορικών μέσων τους πάνω από ποτάμια, ρέματα και χείμαρρους.
Μέχρι τον 20ο αιώνα, το μόνο εφικτό αλλά λειτουργικό τεχνικό έργο που μπορούσε να κατασκευάσει ο ασπούδαστος μάστορας της εποχής εκείνης για να δώσει τη λύση στο συγκοινωνιακό πρόβλημα που απασχολούσε όχι μόνο τον ίδιο αλλά όλους ανεξαιρέτως τους συντοπίτες του ήταν ένα πέτρινο γεφύρι.
Το έργο της κατασκευής ήταν τόσο σημαντικό που οδήγησε στη δημιουργία σχετικών τραγουδιών, παραδόσεων αλλά και θρύλων που αναφέρονταν ακόμα και σε ανθρωποθυσία για να στεριώσει το πολυπόθητο γεφύρι. Όμως, η κατασκευή τέτοιων γεφυριών έχει σταματήσει από το 1940 και η πολύπλοκη αυτή τέχνη έχει ήδη περάσει στη λήθη, ώστε σήμερα να μην υπάρχει ούτε ένας «γεφυράς» ή «κιοπρουλής», όπως χαρακτηριστικά ονομαζόταν ο λαϊκός και σχεδόν πάντοτε αγράμματος γεφυροποιός. Οι πέτρινες τοξωτές κατασκευές έχουν χαρακτηριστεί από τους ειδικευμένους επιστήμονες ως μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις της αρχιτεκτονικής για τον προβιομηχανικό άνθρωπο και ως τον πρώτο μεγάλο σταθμό στην εξελικτική πορεία της παγκόσμιας γεφυροποιίας. Ο δεύτερος μεγάλος σταθμός ήταν η εισαγωγή της χρήσης του σιδήρου κατά τον 19ο αιώνα.
Τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια συνήθως είναι χτισμένα σε μια ιδιαίτερη αλλά και σε πολλές περιπτώσεις δυσπρόσιτη θέση. Εξαιτίας της δυσπρόσιτης θέσης τους αλλά και της έντονης αστυφιλίας που καταδυναστεύει την ελληνική ύπαιθρο τις περισσότερες φορές τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια δεν αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του άμεσου περιβάλλοντος των Ελλήνων και οι γνώσεις τους σχετικά με αυτά είναι περιορισμένες έως ανύπαρκτες. Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις, όχι μόνο δεν είμαστε εξοικειωμένοι με αυτά αλλά δυστυχώς αγνοούμε ακόμα και την ύπαρξη τους. Έτσι πάρα πολλά έχουν περιέλθει σε αχρηστία και αναπόφευκτα έχουν γίνει βορά στη φθοροποιό δύναμη του πανδαμάτορα χρόνου.
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ
ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΜΑΚΡΙΝΙΤΣΑΣ
ΚΕΝΤΡΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΜΑΚΡΙΝΙΤΣΑΣ
