Ο γυρισμός του ξενιτεμένου (ποίημα)

-        Παλιέ μου φίλε τι γυρεύεις;

χρόνια ξενιτεμένος ήρθες

με εικόνες που έχεις αναθρέψει

κάτω από ξένους ουρανούς

μακριά απ’ τον τόπο το δικό σου.

-        Γυρεύω τον παλιό μου κήπο.

τα δέντρα μου έρχονται ως τη μέση

κι οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια

κι όμως σαν ήμουνα παιδί

έπαιζα πάνω στο χορτάρι

κάτω από τους μεγάλους ίσκιους

κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές

ώρα πολλή λαχανιασμένος.

-        Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου

σιγά-σιγά θα συνηθίσεις.

θ’ ανηφορίσουμε μαζί

στα γνώριμα σου μονοπάτια

θα ξαποστάσουμε μαζί

κάτω απ’ το θόλο των πλατάνων

σιγά-σιγά θα ‘ρθουν κοντά σου

το περιβόλι κι οι πλαγιές σου.

-        Γυρεύω το παλιό μου σπίτι

με τ’ αψηλά τα παραθύρια

σκοτεινιασμένα απ’ τον κισσό

γυρεύω την αρχαία κολόνα

που κοίταζε ο θαλασσινός.

Πως θες να μπω σ’ αυτή τη στάνη;

οι στέγες μου έρχονται ως τους ώμους

κι όσο μακριά και να κοιτάξω

βλέπω γονατιστούς ανθρώπους

λες κάνουνε την προσευχή τους.

-        Παλιέ μου φίλε δε μ’ ακούς;

σιγά-σιγά θα συνηθίσεις

το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις

κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν

σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου

γλυκά να σε καλωσορίσουν.

-        Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;

σήκωσε λίγο το κεφάλι

να καταλάβω τι μου λες

όσο μιλάς τ’ ανάστημα σου

ολοένα πάει και λιγοστεύει

λες και βυθίζεσαι στο χώμα.

-        Παλιέ μου φίλε συλλογίσου

σιγά-σιγά θα συνηθίσεις

η νοσταλγία σου έχει πλάσει

μια χώρα ανύπαρκτη με νόμους

έξω απ’ τη γης κι απ’ τους ανθρώπους.

-        Πια δεν ακούω τσιμουδιά

βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος

παράξενο πως χαμηλώνουν

όλα τριγύρω κάθε τόσο

εδώ διαβαίνουν και θερίζουν

χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα.

Γιώργος Σςφέρης 

Αθήνα, άνοιξη ‘38